Jean-Pierre Solié

Podobnie jak jego ojciec, został wiolonczelistą. Śpiewał także w chórze oraz grał na gitarze i z tymi umiejętnościami rozpoczął jako młodzieniec zarobkowanie, podróżując po południowej Francji. W 1778 r. w Awinionie zadebiutował z sukcesem w tenorowej partii opery La Rosiere de Salency André Grétry’ego, po czym rozpoczęła się jego kariera śpiewaka i aktora. Występował wielokrotnie – w dojrzałych latach już jako baryton – w Opéra Comique w Paryżu, zyskując wśród widzów oraz twórców oper, m.in. Grétry’ego czy Étienne’a Méhula, który pisał dlań specjalne partie barytonowe (wówczas w operach komicznych raczej nietypowe), renomę wybitnego wykonawcy.

Zaczął komponować już jako nastolatek. Początkowo przygotowywał adaptacje i parodie oper (m.in. Christopha Willibalda Glucka), współpracował także z innymi twórcami (m.in. Rodolphe’em Kreutzerem przy operze Le franc Breton, 1792), a pierwszą jego w pełni samodzielną, znaczącą kompozycją była opera komiczna Jean et Geneviève (1792).

Napisał ponad 40 oper, głównie komicznych, a najpopularniejsze z nich to: Le secret (1796, wystawiona w okresie 1801–1814 ponad 100 razy), Le jockey (1796), Le diable à quatre, ou La femme acariâtre (1809). Komponował również pieśni patriotyczne.

W 1807 r. został odznaczony przez Napoleona tytułem Comédien ordinaire de l’Empereur.