Wojciech Sowiński

Pierwszych lekcji muzyki udzielał mu ojciec, Sebastian Sowiński – kapelmistrz orkiestry wojskowej. W latach 1825–1828 przebywał w Wiedniu, gdzie dał swój pierwszy koncert, a także prawdopodobnie kształcił się w zakresie gry fortepianowej u Carla Czernego oraz kompozycji u Ignaza Seyfrieda i Adalberta Gyrowetza. Zamieszkał w Paryżu (1828). W latach 30. i 40. dużo koncertował (głównie we Francji, także w Anglii, Szkocji, Irlandii, Niemczech i Belgii). 26 lutego 1832 r. wystąpił wspólnie z Fryderykiem Chopinem podczas jego debiutu w Sali Pleyela, występował także parokrotnie obok Ferenca Liszta. Był wziętym w Paryżu pedagogiem – udzielał lekcji prywatnych, uczył też w szkole François-Davida Stoepela (1830) oraz w szkole żeńskiej przy Couvent des Oiseaux (od 1842).

Prowadził ożywioną współpracę z polskimi artystami i działaczami emigracyjnymi (miał kontakty m.in. z Oskarem Kolbergiem, Józefem Sikorskim, Leonardem Chodźką), ale także z pisarzami i naukowcami francuskimi. Współpracował m.in. z François-Josephem Fétisem, pisywał anonimowo do założonej przezeń „La revue musicale”, a także do „Revue et Gazette musicale de Paris”. Był członkiem towarzystw naukowych i akademii: Societé Académique des Enfants d’Apollon (od 1829), Kaiserliche Akademie der Wissenschaften w Wiedniu (od 1859), uzyskał członkostwo Accademia di Santa Cecilia w Rzymie (od 1865).

Na jego kompozytorską spuściznę składa się około 120 numerów opus. Pisał niemal we wszystkich gatunkach muzycznych, przeważnie w duchu narodowym – kompozycje orkiestrowe (m.in. Symfonia e-moll z finałowym marszem zatytułowanym Powrót do Ojczyzny, Uwertura Królowej Jadwigi, koncerty fortepianowe Airs de légions polonaises, fantasia on Dąbrowski mazurka na chór i orkiestrę), kameralne, na fortepian solo (m.in. Etude pour le petit doigt sur le thème de la mazurka dite de Dąbrowski i Les regrets na śmierć Emilii Plater), pieśni (m.in. zbiór opracowań polskich pieśni patriotycznych Chants polonais, nationaux et populaires, 1830), utwory religijne (kilka mszy, oratoria Saint Adalbert martyre i Le sacrifice d’Abraham).

W historii polskiej leksykografii muzycznej zapisał się Słownikiem muzyków polskich dawnych i nowoczesnych (wydanym najpierw w języku francuskim w 1837 r., a w 1874 r. w języku polskim).