Lluís Maria Llach Grande

Dzieciństwo spędził w niewielkiej katalońskiej miejscowości Verges. W wieku piętnastu lat wstąpił na uniwersytet w Barcelonie, gdzie studiował inżynierię oraz ekonomię społeczną. Związał się wówczas z grupą artystów pn. Szesnastu Sędziów (Els Setze Jutges), którzy pieśnią w ojczystym języku katalońskim, zakazanym przez reżim generała Franco, wyrażali swój sprzeciw wobec dyktatora i swoje idee wolnościowe.

Pierwszy koncert dał 22 marca 1967 r. w Terassie. Rok później otrzymał propozycję kontraktu od hiszpańskiej CBS – odmówił jednak na rzecz niewielkiej katalońskiej oficyny Concèntric. Jego antyfaszystowskie wystąpienia ściągnęły nań represje ze strony władz, wskutek czego zmuszony był w 1971 r. opuścić Hiszpanię. Wrócił dopiero w 1976 r., po śmierci generała Franco, i rozwijał swą karierę muzyczną przez kolejne trzy dekady. Obok zaangażowanych społecznie pieśni komponował również większe formy (jak symfonia Campanades a morts, 1977 czy muzyka do filmu Le Voleur d’enfants w reżyserii Christiana Chalonge, 1991). Uczestniczył także w wykonaniach dzieł repertuaru klasycznego (m.in. Requiem G. Faurégo). Trzykrotnie koncertował w Polsce – w Warszawie (1999), Krakowie (2000) i Poznaniu (2006).

Jego dyskografia obejmuje ponad trzydzieści albumów, m.in.: Viatge a Ítaca (1975), Verges 50 (1980), Un pont de mar blava (1993), Nu (1997), 9 (1998), Poetes (2004), Verges 2007 (2007). Najsłynniejsza pieśń artysty to L’Estaca (Pal) z 1968 r., której melodię przeniósł trwale do polskiej kultury (z własnym tekstem) Jacek Kaczmarski jako Mury.

Llach jest laureatem m.in. II nagrody na Festival de la Cançó w Barcelonie (1968), nagrody dla najlepszego wykonawcy zagranicznego na festiwalu w San Remo (1979) i nagrody Académie Française du Disque dla najlepszego kompozytora (1985). W 1982 r. otrzymał Krzyż św. Jerzego, a w 1999 r. tytuł Artysty na rzecz pokoju UNESCO.

Od zakończenia kariery muzycznej w 2007 r. jeszcze mocniej angażuje się w działalność polityczną na rzecz niepodległości Katalonii.