Kazimierz Hofman

Odbył studia w klasie fortepianu Josepha Fischofa oraz kompozycji Simona Sechtera w konserwatorium w Wiedniu. Po powrocie do Krakowa w 1859 r. zaczął pracować jako nauczyciel gry na fortepianie. Dawał także koncerty jako solista, kameralista i akompaniator. Nie zaniechał jednak dalszych studiów. W latach 60. rozpoczął naukę na Wydziale Filozoficznym UJ, a następnie znów wybrał się do Wiednia, by studiować kompozycję, tym razem pod kierunkiem Karla Debrois van Bruycka. Kiedy ponownie wrócił do Krakowa, objął w 1868 r. posadę dyrygenta teatru krakowskiego i ponowie podjął pracę pedagogiczną. Po 10 latach przeniósł się do Warszawy, gdzie przede wszystkim rozwijał swoją największą pasję – tworzenie i wystawianie dzieł scenicznych. Nawiązał wówczas współpracę dyrygencką z Teatrem Wielkim, prowadząc zarówno koncerty symfoniczne, jak i przedstawienia baletowe, ponadto dyrygował orkiestrą Zygmunta Noskowskiego w warszawskiej Dolinie Szwajcarskiej. W 1886 r. przeprowadził się wraz z 10-letnim wówczas synem Józefem, przyszłym wybitnym pianistą i kompozytorem, do Berlina, by skoncentrować się na zapewnieniu mu jak najlepszego wykształcenia muzycznego.

Twórczość sceniczna stanowi filar spuścizny kompozytorskiej Kazimierza Hofmana. Spektakle takie, jak m.in. Żaki (1870, z tekstem Władysława Ludwika Anczyca), Wanda, córka Krakusa (1876, z tekstem Franciszka Wężyka), Kościuszko pod Racławicami (1880, z tekstem Władysława Ludwika Anczyca) zyskały wielką popularność – były wystawiane w Krakowie i innych miastach, a także wielokrotnie wydawane (w rozmaitych formułach uwzględniających domowe muzykowanie – wyjątków z dzieł, wyciągów fortepianowych itp.).

Największą sławą, wręcz powszechną znajomością wśród Polaków, cieszą się do dziś niektóre pieśni pochodzące z większych dzieł pisanych dla teatru. Są to zwłaszcza Płynie Wisła, płynie oraz Dalej, chłopcy, dalej żywo, które weszły na stałe do kanonu polskich pieśni patriotycznych.