Wojciech Trzciński

Po ukończeniu średniej szkoły muzycznej w klasie gitary wstąpił na Uniwersytet Warszawski, gdzie studiował na Wydziale Geografii. Udzielał się w artystycznym ruchu akademickim – założył teatrzyk Piwnica u Hohonia, dla którego pisał piosenki, sam także je wykonywał. W 1969 r., gdy zadebiutował na Kiermaszu Piosenki Studenckiej w warszawskim klubie Medyk, zdobył od razu dwie nagrody (za interpretację oraz za muzykę piosenki Co za radość żyć).

W latach 80. i 90. był dyrektorem artystycznym i producentem wielu edycji festiwali w Opolu i Sopocie. W 1999 r. zmienił formułę tego ostatniego. Ponadto pełnił funkcje dyrektora: artystycznego w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni (1993–1995), muzycznego w radiowej „Jedynce” (1994–1996) oraz wicedyrektora TVP 1 do spraw artystycznych (1996–1998). Wiele występów światowych gwiazd w Polsce w tamtym czasie (takich jak Chris Rea, Lionel Richie, Whitney Houston, Brian Adams, Tina Turner) było możliwych dzięki inicjatywie i decyzjom Wojciecha Trzcińskiego.

Napisał przeszło trzysta piosenek estradowych, z których wiele stało się przebojami i święciło triumfy na festiwalach w Opolu i Sopocie. Komponował dla: Haliny Frąckowiak (Dancing Queen), Anny Jantar (Staruszek świat), Ireny Jarockiej (Odpływają kawiarenki), Krzysztofa Krawczyka (Jak minął dzień), Jacka Lecha (Warszawa jest smutna bez ciebie), Zdzisławy Sośnickiej (Żegnaj lato na rok) i wielu innych. Jest autorem kilku musicali, w tym słynnej Kolędy-Nocki (1980), muzyki do spektakli teatralnych (Szewcy, reż. Wowo Bielicki, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie, 1982; Brat naszego Boga, reż. Andrzej Maria Marczewski, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku, 1982) oraz do filmów fabularnych (Kobieta i kobieta, reż. Janusz Dymek i Ryszard Bugajski, 1980; Krzyk, reż. Barbara Sass, 1983; Kino objazdowe, reż. Stanisław Jędryka, 1988) i serialu telewizyjnego Odlot (reż. Janusz Dymek, 1983).

Był pomysłodawcą i inicjatorem wielu wydarzeń artystycznych (scenicznych i telewizyjnych), m.in. cyklicznych rozmów Magdy Umer z Agnieszką Osiecką pt. Rozmowy o zmierzchu i świcie w TVP, a następnie autorem i producentem widowiska artystycznego Zielono mi, poświęconego twórczości Osieckiej (reż. M. Umer, 1997, festiwal w Opolu). Miał swój udział w kształtowaniu idei i realizacji koncertu na rzecz ofiar powodzi w 1997 r. Moja i twoja nadzieja, a także ustanowienia nagrody Polskiego Przemysłu Fonograficznego „Fryderyk” (1995). W latach 2003–2016 działało założone przez niego Centrum Artystyczne Fabryka Trzciny – prywatne przedsięwzięcie kulturalne i nowoczesny ośrodek koncertowy, teatralny, wystawowy.

Za swą wszechstronną działalność otrzymał wiele laurów, m.in. nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki II stopnia (1981), Paszport „Polityki” w kategorii „Kreator kultury” (2004), Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005) oraz Nagrodę Kisiela tygodnika „Wprost” (2006).