Edmund Wasilewski

Jako syn kwestora Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz zięć zafascynowanego antykiem profesora Hermana Schmugta Edmund Wasilewski szybko nawiązał przyjaźnie z działającymi w pierwszej połowie XIX wieku czołowymi przedstawicielami krakowskiego środowiska literackiego – Gustawem Ehrenbergiem, Lesławem Łukaszewiczem, Aleksandrem Szukiewiczem i Franciszkiem Żyglińskim. Publikował w „Tygodniku Literackim”, a także w licznych czasopismach krakowskich.

Przez większość życia związany był z Krakowem, zdobywając status najsłynniejszego przed Stanisławem Wyspiańskim literackiego piewcy tego miasta. Twórczość Wasilewskiego wyrosła z fascynacji poety Krakowem oraz jego bogatą historią i małopolskim folklorem. Sławę przyniosły mu zwłaszcza poematy Krakowiaki (1840) oraz Katedra na Wawelu (1844). W warstwie ideowej wczesne dzieła poety pozostawały w kręgu epigońskiej polistopadowej twórczości poetyckiej, późniejsze teksty zawierały już elementy rewolucjonistyczno-narodowe i propagowały m.in. koncepcję demokratyzmu.

Pieśni do odznaczających się dużą melodyjnością tekstów Wasilewskiego pisali m.in. Stanisław Moniuszko, Ignacy Marceli Komorowski, Wincenty Studziński oraz Michał Świerzyński.