Emanuel Schlechter (Szlechter)

Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Żółkiewskiego we Lwowie. Jako nastolatek wstąpił w 1920 r. do Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej, by walczyć z bolszewikami. Maturę zdał w 1923 r. Zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1929 r., wkrótce jednak jego udziałem stała się wielka kariera nie prawnicza, lecz sceniczna i filmowa.

Zaczynał tekstem do Parady gwiazd – rewii z muzyką Leona Boruńskiego, wystawionej przez warszawski teatr Morskie Oko w 1930 r. We Lwowie pisał dla założonego przez siebie teatrzyku Złoty Pieprzyk, skupiającego żydowską młodzież akademicką. Na otwarcie tej sceny wystawił rewię Co słychać w eleganckim świecie? z muzyką Alfreda Schütza, a pochodząca z rewii piosenka Żołnierska brać, nagrana m.in. przez chór Eryana, szybko przyniosła jej autorom popularność w całej Polsce. Kolejne teksty Schlechtera zasilały teatrzyk Różowy Monokl, były wykonywane w kawiarniach „Muza” i „Roma”, nadawane przez rozgłośnię lwowską Polskiego Radia oraz publikowane w prasie.

Ok. 1932 r. zamieszkał w Warszawie. Współpracował z wytwórniami Odeon i Columbia – jako kierownik literacki oraz artysta nagrywający m.in. stylizowane piosenki żydowskie (czasem pod pseudonimem „Olgierd Lech”). Współpracował z teatrami Rex, Cyganeria, Małe Qui Pro Quo, Cyrulik Warszawski, Stara Banda i Ali Baba. Działał także w Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych.

Największą sławę przyniosła mu trwająca 7 lat współpraca z rozkwitającym właśnie polskim filmem dźwiękowym. Napisał teksty piosenek do ok. 30 filmów, a do połowy z nich także scenariusze i dialogi. Wiele z nich to ponadczasowe szlagiery komponowane przez najpopularniejszych twórców tamtego czasu: Henryka Warsa, Jerzego Petersburskiego i innych, jak np. Każdemu wolno kochać (z filmu pod tym samym tytułem, reż. Mieczysław Krawicz i Janusz Warnecki, 1933), Odrobinę szczęścia w miłości (z filmu Co mój mąż robi w nocy, reż. Michał Waszyński, 1934; Schlechter także jako autor dialogów), Umówiłem się z nią na dziewiątą i Sex appeal (z filmu Piętro wyżej, reż. Leon Trystan, 1937; współautor dialogów), Młodym być i więcej nic (z filmu Szczęśliwa trzynastka, reż. Marian Czauski, 1938; współautor scenariusza), Lwów jest jeden na świecie (z filmu Włóczęgi, reż. Michał Waszyński, 1939; współautor scenariusza). Poza filmem napisał też m.in. przeboje Bo to się zwykle tak zaczyna (z Jerzym Rybą, 1934), A mnie jest szkoda lata (1937). Jego teksty cechuje lekkość dowcipu, liryzm, dbałość o piękną polszczyznę, ale też stosowanie oryginalnej gwary lwowskiej.

We wrześniu 1939 r. wrócił do Lwowa. W mieście zajętym przez Sowietów pracował w Teatrze Miniatur jako autor, aktor i reżyser. Po wkroczeniu Niemców został przeniesiony do getta, a następnie do obozu pracy przy ul. Janowskiej, gdzie wciąż organizował życie artystyczne. Zginął najprawdopodobniej 11 listopada 1943 r., choć niewykluczone, że stało się to rok wcześniej.