Wacław Bojarski

Uczył się w stołecznych gimnazjach: im. św. Stanisława Kostki oraz im. Wojciecha Górskiego, później w liceum humanistycznym im. Jana Zamoyskiego. Debiutował 1 marca 1937 r. Listem Zagłoby na łamach „Wieczoru Warszawskiego”.

Podczas niemieckiej okupacji podjął studia na Wydziale Polonistyki tajnego Uniwersytetu Warszawskiego. Tam poznał m.in. Tadeusza Borowskiego, Wandę Jadwigę Leopold, Stanisława Marczak-Oborskiego oraz Andrzeja Trzebińskiego. Wiosną 1941 r. wstąpił do organizacji konspiracyjnej Konfederacja Narodu. W jej ramach, pod pseudonimem „Czarnota”, brał udział w organizowaniu tajnego życia literackiego i teatralnego. Wspólnie z Bronisławem Onufrym Kopczyńskim zainicjował w 1942 r. wydawanie „Sztuki i Narodu”, czasopisma publikującego wiersze, prozę, ale też artykuły o kulturze, historii, polityce. Po aresztowaniu Kopczyńskiego w 1943 r. Bojarski został redaktorem naczelnym pisma.

Podczas jednej z rocznicowych akcji patriotycznych został śmiertelnie postrzelony. Zanim zmarł w więziennym szpitalu, wziął ślub z ukochaną „Natalią”, sanitariuszką, której poświęcił piosenkę.

Bojarski pisał wiele – poezję, prozę, dramaty, polemiki, artykuły, dokonywał też przekładów. Znaczna część jego dorobku literackiego oraz zapisków, notatek, rysunków została niestety zniszczona. Zachowały się jedynie utwory opublikowane w „Sztuce i Narodzie”: artykuły (m.in. O postawę człowieka tworzącego), liryki prozą (m.in. Zielony pomnik oraz Ranny różą – i nagroda w konkursie „Sztuki i Narodu”), opowiadania (m.in. Biegiem w głąb życia, Jeden dzień z życia Witolda Grabca i Pożegnanie z mistrzem), a także piosenki żołnierskie (m.in. Natalia). Publikował pod pseudonimami: „Jan Marzec”, „Wojciech Wierzejewski” oraz „Marek Zaleski”.