Aleksander Maliszewski

Studiował na Wydziale Humanistycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej (od 1923) oraz polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (jako wolny słuchacz, 1925–1927). Od swego debiutu literackiego (1923) związany z grupą poetycką Smok, następnie z Kwadrygą (1928–1931). Od 1930 r. był kierownikiem literackim warszawskiego teatru dla dzieci Jaskółka. Współpracował z miesięcznikiem „Teatr w Szkole” (1934–1939) oraz jako krytyk teatralny i filmowy z „Dziennikiem Ludowym” (1937–1939).

W latach 1939–1941 przebywał w Wilnie, gdzie współpracował z polskim teatrem, kabaretami i czasopismem „Prawda Wileńska”. Do Warszawy powrócił w 1941 r. i zaangażował się w działalność konspiracyjną w szeregach Armii Krajowej, pracował także w rozgłośni radiowej AK „Błyskawica”. Brał udział w powstaniu warszawskim. Podczas przygotowań do powstania napisał m.in. tekst pieśni Do broni! (1944). Wcześniej miał już na koncie wiele tekstów piosenek ulicznych, ballad i kolęd wojennych, które pisał w pierwszych latach okupacji.

Po wojnie objął w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy formalną opiekę nad powracającymi do stolicy artystami. W 1948 r. rozpoczął pracę w warszawskiej rozgłośni Polskiego Radia jako kierownik wydziału literacko-teatralnego. Współpracował również z Miejskimi Teatrami Dramatycznymi (jako wicedyrektor i kierownik artystyczno-repertuarowy, od 1947) i Teatrem Rozmaitości (jako kierownik literacki, 1949–1950). Do końca życia pozostał związany z Polskim Radiem.

Maliszewski jest autorem sztuk teatralnych (m.in. Wczoraj i przedwczoraj, Droga do Czarnolasu, Ballady i romanse), licznych słuchowisk radiowych, powieści z wątkami autobiograficznymi (U brzegów mojej Wisły i Na przekór nocy), zbiorów poezji, a także prac translatorskich.

Za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi (1952), a za sztukę Droga do Czarnolasu otrzymał Nagrodę Państwową III stopnia (1953).