Andrzej Waligórski

Najmłodsze lata spędził we wsi Koropiec na Podolu, później rodzina przeniosła się do Gródka Jagiellońskiego. Tam ukończył szkołę podstawową i w 1939 r. zdał egzaminy do gimnazjum, w którym jednak nauki nie podjął ze względu na wybuch drugiej wojny światowej. Okres okupacji spędził we Lwowie. W ostatnich latach wojny walczył – podobnie jak jego ojciec, lekarz – w szeregach Armii Krajowej. W 1946 r. ostatnim transportem (przed zamknięciem granicy polsko-radzieckiej) dojechał na Dolny Śląsk. We Wrocławiu uczęszczał do średniej szkoły plastycznej, zdał maturę (1948) i podjął studia na kilku kierunkach (rysunek w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, filologia polska i socjologia na Uniwersytecie Wrocławskim), żadnego jednak nie ukończył.

Jako dziennikarz debiutował w 1947 r. na łamach wałbrzyskiego „Słowa Polskiego”, a w 1950 r. związał się z Polskim Radiem Wrocław. Początkowo pracował w redakcji audycji masowych, następnie w redakcjach programów rozrywkowych i literackich. Prezentował autorskie audycje i słuchowiska, m.in. Tygodniowy rozrachunek i Rewia w eterze. Największą popularność zyskał dzięki magazynowi Studio 202, cyklicznej audycji nadawanej od 1956 r., której był szefem i głównym autorem. Współpracował także z trzecim programem Polskiego Radia, współtworząc audycję 60 minut na godzinę.

Począwszy od lat 50., pisał teksty piosenek – wiele z nich o ogromnym zasięgu i popularności – które wykonywali m.in. Iga Cembrzyńska, Tadeusz Chyła (Ballada o Cysorzu, Ballada o mumiach), Aleksander (Olek) Grotowski (Jesień idzie, nie ma na to rady, Sierpień ’80), Maria Koterbska, Alicja Majewska, Sława Przybylska i Natasza Żylska. Żywa była jego działalność kabaretowa – pisał teksty dla Dudka i Elity oraz Kabaretu Olgi Lipińskiej, stworzył kabarety Zielony Gacek (razem z Adamem Baronem) i Dreptak.

Jest autorem ogromnej liczby wierszy i skeczy, w których stworzył symboliczne postaci fikcyjne, takie jak Babcia Pimpusiowa, kniaź Dreptak, Anzelm Pukałko czy Rycerze, obecne w Studio 202, w radiowych cyklach satyrycznych: Ballady i romanse, Hejże na niechluje, Listy Anzelma Pukałki, Pocztówki z Pilczyc, Przygody kapitana Klusa, Rodzina Pasikoników, Rycerze i in. Jego utwory ukazywały się drukiem w tomach: Dreptakiada (1973), Dreptakowisko (1986), Cysorz – ballady i piosenki do śmiechu i do płaczu (1989), Modlitwa laika (1994), Wierszyki (1995), Docent Basset (1995), Jeszcze (1996), Błędny rycerz (1999).

Zarówno wymyślone przezeń postaci oraz ich kwestie, np. ulubione przez Rycerzy „Hej, szable w dłoń” i „Oj, niedobrze, koledzy, niedobrze”, jak i całe zdania pochodzące z piosenek: „Cysorz to ma klawe życie” czy „Jesień idzie, nie ma na to rady”, stały się typowymi skrzydlatymi słowami niosącymi uniwersalne znaczenia.