O utworze

Wydany w 1579 r. Psałterz Dawidowy Jana Kochanowskiego był zbiorem wyjątkowym w staropolskiej twórczości literackiej, stanowiąc nie tylko poetyckie arcydzieło, ale także przykład oryginalnego myślenia o sztuce translatorskiej. Również ogłoszone drukiem w 1580 r. Melodie na „Psałterz Polski” Mikołaja Gomółki – muzyczne opracowanie obszernego dzieła Kochanowskiego – są ewenementem w muzyce staropolskiej.

Wielogłosowe opracowanie polskiego przekładu 150 biblijnych psalmów wyróżniało się oryginalnym związaniem warstwy słownej i muzycznej. Gomółka dopasował kształt muzycznych myśli do złożonych struktur wersyfikacyjnych stworzonych przez Kochanowskiego, a także podjął próbę odwzorowania w muzyce obrazów i znaczeń zawartych w poezji.

 Melodie na „Psałterz Polski” Gomółki uznano w późniejszych wiekach nie tylko za przełomowe dzieło muzyczne wieków dawnych, ale również za pomnik kultury narodowej. O użytkowym przeznaczeniu zbioru oraz adresowaniu go do rodaków świadczą zamieszczone w druku słowa kompozytora o psalmach:

Są łacniuchno uczynione,
Prostakom nie zatrudnione,
Nie dla Włochów, dla Polaków
Dla naszych prostych domaków.

W pochodzącym ze zbioru radosnym Psalmie XLVII „Kleszczmy rękoma” dostrzec można proste zabiegi muzyczne odwzorowujące poetyckie frazy. Kompozycja odznacza się tanecznym charakterem współgrającym z warstwą tekstową nawołującą do klaskania w dłonie.