Fabian Tymolski

Prawdopodobnie muzyk samouk, zawodowo związany z instytucjami finansowymi we Lwowie. Komponował z wielkim powodzeniem muzykę taneczną. Jest autorem ponad 200 utworów tanecznych wszelkiego typu: od polek, mazurów, krakowiaków, kadryli, marszów, kołomyjek i walców po elegijne polonezy (wzorowane na kompozycjach Michała Kleofasa Ogińskiego). Przez kilka dekad (do wybuchu pierwszej wojny światowej) były one niezwykle popularne w całej Galicji. Wydawane przez lwowskie wydawnictwa głównie w wersjach na fortepian oraz taneczne zespoły orkiestrowe, grane były w antraktach przedstawień teatralnych, na różnych uroczystościach i w salonach jako modna w tamtym czasie rozrywka. Kompozytor w podpisach swych utworów używał oprócz swojego właściwego nazwiska także form zbliżonych: Tymulski lub Tymoliński.

Swoje kompozycje często wiązał z ważnymi postaciami, poświęcając np. pamięci Adama Mickiewicza, Aleksandra Fredry, Fryderyka Chopina „żałobne” w charakterze polonezy (np. Cieniom Adama Mickiewicza, 1856) lub dedykując żyjącym Janowi Matejce i Antoniemu Kątskiemu polonezy pogodniejsze. Nawiązywał także do pamiętnych wydarzeń historycznych, jak uchwalenie Konstytucji 3 Maja (Konstytucja) czy zwycięstwo Jana III Sobieskiego pod Wiedniem (Modlitwa).

Popularność dwóch walców Czy mogę prosić? i Życie snem sięgała po Wiedeń. Na trwałe Tymolski zapisał się jednak w muzyce polskiej przede wszystkim Ostatnim mazurem.