Ignacy Marceli Komorowski

Edukację muzyczną rozpoczął od lekcji gry na fortepianie u Wincentego Szaniora. Uczył się również gry na skrzypcach pod kierunkiem Bułakowskiego i Jana Hornziela, a następnie (od 1842) gry na wiolonczeli u Józefa Szablińskiego i Adama Hermana. Podstawy kompozycji zgłębiał zaś na lekcjach u Karola Kurpińskiego, a harmonii kontrapunktu u Augusta Freyera.

Komponował już w latach 40. Były to przeważnie utwory fortepianowe i pieśni. Udzielał lekcji gry na fortepianie, skrzypcach i wiolonczeli, od 1848 r. był nauczycielem muzyki w domu Kretkowskich w Kamiennej na Kujawach. W 1850 r. zatrudnił się jako wiolonczelista w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie.

W 1852 r. zapadł na zdrowiu. Próbował leczenia za granicą – przebywał w Trieście, Wenecji, Rzymie, następnie w Ems (obecnie Bad Ems). Na kurację trwającą niemal rok zebrał pieniądze m.in. ogłaszając prenumeratę na cykl swoich pieśni pt. Śpiewy polskie (wydane nakładem własnym w 1856). Do Warszawy powrócił (w lipcu 1857) w stanie zdrowia niedającym nadziei na wyzdrowienie.

Tworzył pieśni do tekstów ówczesnych poetów polskich, zwłaszcza Teofila Lenartowicza, z którym łączyła go przyjaźń. Odegrały one istotną rolę społeczną i historyczną, uzupełniając repertuar śpiewaczy przeznaczony dla muzyków amatorów. Wiele jego pieśni cieszyło się dużą popularnością, jak np. Kalina (wyd. 1845) i Chociaż to życie idzie po grudzie (wyd. 1856), czego dowodzą liczne kolejne wydania i sława do czasów obecnych. W utworach Komorowskiego słyszalne są nawiązania do muzyki ludowej, zwłaszcza Mazowsza, z którą miał kontakt podczas wędrówek po wsiach mazowieckich w towarzystwie Oskara Kolberga.