Wenzel Robert Gallenberg

Studiował kompozycję w Wiedniu u Johanna Georga Albrechtsbergera. W 1803 r. wraz z żoną (Giuliettą Guicciardi – uczennicą Ludwiga van Beethovena i adresatką jego Sonaty cis-moll „Księżycowej”) udał się do Włoch, gdzie spędził dwie dekady. Pracował jako dyrektor orkiestry (od 1806) i kompozytor muzyki tanecznej (od 1809) w neapolitańskim Teatro di San Carlo. Odpowiadał za oprawę muzyczną uroczystości związanych z przyjazdem króla Józefa Bonaparte do Neapolu w 1806 r. Wróciwszy do Wiednia w 1822 r., podjął współpracę ze znanym włoskim impresariem Domenico Barbają w Kärntnertor-Theater, a po sześciu latach został samodzielnym dyrektorem i najemcą tej instytucji. W związku z ogromnymi problemami finansowymi teatru poniósł znaczące straty materialne, wobec czego w 1830 r. porzucił kierowanie tą sceną i zdecydował się opuścić Wiedeń. Ostatnie lata życia spędził we Francji i Włoszech. Wznowił współpracę z Teatro di San Carlo – najpierw jako kompozytor i administrator, a od 1838 r. jako dyrektor.

Główny nurt jego twórczości stanowi muzyka baletowa (ok. 50 baletów, m.in. Samson, 1811; Amleto, 1817; Alfred der Große, 1820; Jeanne d’Arc, 1821; Das befreite Jerusalem, 1828; Orpheus und Eurydike, 1831). Pozostawił ponadto kilka uwertur orkiestrowych oraz kompozycji przeznaczonych na instrumenty klawiszowe. Chociaż wytykano mu brak oryginalności i zbyt mocne naśladowanie stylu Mozarta i Cherubiniego, muzyka jego cieszyła się ogromną popularnością zarówno wśród publiczności wiedeńskiej, jak i w Paryżu, Mediolanie i Neapolu.