Jan Emil Lankau

Ukończywszy naukę w krakowskim Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego, kształcił się w zakresie historII sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Monachium. W 1916 r. na podstawie rozprawy Drzeworyty w inkunabułach polskich uzyskał w swej krakowskiej Alma Mater tytuł doktora. Do końca pierwszej wojny światowej walczył jako porucznik C.K. armII. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w Wojsku Polskim. W 1919 r. uczestniczył w walkach o Śląsk Cieszyński; brał także udział w pracach komisji rewindykacji dzieł sztuki z AustrII.

W latach 20. zajął się publicystyką – był redaktorem naczelnym „Gazety Toruńskiej” i związanego z Polskim Stronnictwem Ludowym „Piast” tygodnika „Wola Ludu”. W 1923 r. objął stanowisko konserwatora zabytków województwa pomorskiego. Dwa lata później został radcą Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Od 1926 r. współpracował jako felietonista z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, a w latach 1931–1939, po przeprowadzce do Krakowa, był autorem, redaktorem i szefem tygodnika „Światowid”. Działał w Syndykacie Dziennikarzy Krakowskich, a od 1938 r. sprawował funkcję prezesa tej organizacji. W czasie drugiej wojny światowej kontynuował działania związane z tą funkcją, konspiracyjnie także prowadził kursy dziennikarskie i publikował teksty w podziemnych czasopismach.

Po wojnie pracował jako rzeczoznawca Desy (1950–1959), ale przede wszystkim prowadził badania archiwalne nad początkami dziennikarstwa polskiego, które pozwoliły mu zweryfikować dotychczasową wiedzę na ten temat (m.in. odnalazł dokument Przywilej na drukowanie nowin wydany przez króla Jana III Aleksandrowi de Priami w dniu 22 IV 1695 w Warszawie) oraz studiował dogłębnie najstarszy z polskich periodyków drukowanych – „Merkuriusz Polski”, inicjując i realizując jego pełną reedycję (1960). Współtworzył krakowski Ośrodek Badań Prasoznawczych (w latach 1957–1959 był jego sekretarzem naukowym), a także czasopismo „Prasa Współczesna i Dawna”. Oprócz ważnych artykułów naukowych napisał książkę pt. Prasa staropolska (1960).

Jest autorem wierszy (m.in. tomik Człowiek. Legenda śmierci. Rzecz współczesna, 1910) oraz tekstów pieśni patriotycznych.

W 1919 r. za zasługi dla Śląska Cieszyńskiego odznaczony został Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.