Kazimierz Wroczyński

W Warszawie ukończył gimnazjum. Studia filologiczne i prawnicze odbywał w Warszawie, Heidelbergu, Monachium, by ostatecznie w Odessie uzyskać dyplom prawnika (1910). Literatura i teatr okazały się jednak głównym polem jego działalności, którą prowadził w Warszawie i Łodzi.

Tworzył poezje, nowele i dramaty (m.in. uznane Dzieje salonu, 1920 i Wywczasy Don Juana, 1925). Publikował swoje wiersze, obok czołowych twórców młodopolskich, w literacko-artystycznym miesięczniku „Chimera”. W 1911 r. był jednym ze współzałożycieli pisma literackiego „Marchołt”, także jego redaktorem i autorem. W tym samym roku wraz z Bolesławem Leśmianem, aktorem Januszem Orlińskim i malarzem Wincentym Drabikiem utworzył eksperymentalny Teatr Artystyczny, który w krótkim czasie swego istnienia wprowadził nowy sposób pojmowania sztuki teatralnej (ograniczenie iluzji i pogłębienie realizmu m.in. poprzez zmianę relacji aktor–widz). W 1912 r. reżyserował w Teatrze Małym, w latach 1914–1915 w Teatrze Polskim (był tam także sekretarzem literackim), a w okresie 1917–1920 współpracował z kabaretem Czarny Kot jako kierownik artystyczny i przez jakiś czas jako dyrektor. Angażował się również w sprawy organizacyjne scen warszawskich – podjął pracę w komisji zajmującej się reformą byłych Warszawskich Teatrów Rządowych (1915–1917), a także w Warszawskiej Szkole Dramatycznej (1916–1917).

W latach 1923–1925 kierował Teatrem Miejskim w Łodzi, w sposób widoczny ożywiając życie teatralne miasta, a w okresie 1933–1939 objął także kierownictwo innych łódzkich scen.

Po drugiej wojnie światowej pracował jako dziennikarz i recenzent teatralny w „Kurierze Codziennym”. Napisał powieść fantastycznonaukową Baczność! A. R. 7: Powieść o atomie (1948) – jedną z pierwszych w Polsce, oraz wspomnieniowe książki o teatrze, m.in. O Stefanie Jaraczu wspomnienia (1950) i Pół wieku wspomnień teatralnych (1957).