Stanisław Ryszard Dobrowolski

Studiował filologię polską oraz prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1926–1929). Debiutował na łamach pisma „Robotnik” (1926), a w 1929 r. opublikował pierwszy tomik poezji pt. Pożegnanie Termopil. Wraz z Lucjanem Szenwaldem i Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim współtworzył grupę poetycką „Kwadryga”. W latach 1927–1931 był redaktorem miesięcznika „Kwadryga”, a od 1937 r. – „Nowej Kwadrygi”.

W czasie drugiej wojny światowej działał w strukturach podziemnych Armii Krajowej – kierował zespołem literackim utworzonym przy Komendzie Głównej AK, pracował w redakcji pisma „Demokrata”, brał udział w powstaniu warszawskim. Po upadku powstania osadzony został w obozie jenieckim w Łambinowicach na Opolszczyźnie, a następnie wywieziony do Oflagu Gross-Born.

Po wyzwoleniu powrócił do Warszawy, wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, a w 1949 r. do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił szereg eksponowanych stanowisk, był m.in. sekretarzem generalnym Związku Zawodowego Literatów Polskich, dyrektorem departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki, członkiem redakcji „Polski Zbrojnej” i „Nowin Literackich”, redaktorem naczelnym „Żołnierza Polskiego”, kierownikiem literackim Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze” (1954–1957), prezesem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS (1949–1968). W 1976 r. potępił protesty robotnicze w Radomiu i warszawskim Ursusie, nazywając je znamiennym słowem „warcholstwo”.

Dobrowolski jest autorem licznych wierszy, m.in. tomików Powrót na Powiśle (1935), Notatnik warszawski (1950), piosenek żołniersko-partyzanckich, do których muzykę pisali wybitni kompozytorzy: Witold Lutosławski (Żelazny marsz), Jan Ekier (Szturmówka), Andrzej Panufnik (Warszawskie dzieci) i in., powieści, głównie o tematyce warszawskiej oraz historycznej i rewolucyjnej, np. Jakub Jasiński, młodzian piękny i posępny (1951), Nasz czas (1961), Głupia sprawa (1969), Saga rodu (1971), Na Powiślu i na Woli (1974), Esperanza (1976), oraz przekładów poezji radzieckiej.

Otrzymał liczne nagrody i odznaczenia, m.in. Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy (1950, 1966), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1955), za całokształt twórczości – Nagrodę Ministra Obrony Narodowej II stopnia (1963) i Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1965), a także Order Budowniczych Polski Ludowej (1973).