O utworze
Płynie Wisła, płynie
Akompaniament
Melodie tęsknoty za wolnością Będąca radosnym i pełnym wdzięku krakowiakiem pieśń Płynie Wisła, płynie powstała w drugiej połowie XIX stulecia. Słowa pieśni oparte są na wierszu Edmunda Wasilewskiego Od południa stoi, napisanego w 1840 r., zaś jej melodia pochodzi z bliżej niezidentyfikowanej sztuki teatralnej, do której muzykę skomponował Kazimierz Hofman. Ze względu na swą melodyjność oraz zawarte w tekście akcenty patriotyczne krakowiak zaczął funkcjonować poza pierwotnym kontekstem scenicznym, jako samodzielny utwór. Istniały liczne warianty słowne, z którymi pieśń była wykonywana. Krakowiak bywał też przedmiotem licznych trawestacji i parodii.
Słowa pieśni przedstawiają Wisłę, królową polskich rzek, swym nurtem okalającą słynące ze swego piękna polskie ziemie od Krakowa po Bałtyk. W tekście pobrzmiewa niemal magiczne przeświadczenie o współzależności losów Wisły oraz Polski, wyrażające się w sformułowaniu, że dopóki Wisła płynie, Polsce nie będzie dane zginąć.
Do popularyzacji pieśni poza Polską przyczyniło się włączenie jej przez francuskiego kompozytora Francisa Poulenca (1899–1963) do zbioru Ośmiu pieśni polskich (Huit chansons polonaises), opracowanego z myślą o wybitnej polskiej śpiewaczce, Marii Modrakowskiej (1896–1965).
Tekst
po polskiej krainie,
a dopóki płynie,
Polska nie zaginie!
2. Zobaczyła Kraków,
wnet go pokochała,
a w dowód miłości
wstęgą opasała.
3. Chociaż się schowała
w niepołomskie lasy
i do morza wpada,
płynie jak przed czasy.
4. Nad moją kolebką
matka się schylała
i po polsku pacierz
mówić nauczała.
5. „Ojcze nasz” i „Zdrowaś”,
i Skład Apostolski,
bym do samej śmierci
kochał naród polski.
6. Bo ten naród polski
ma ten urok w sobie:
kto go raz pokochał,
nie zapomni w grobie.
