O utworze
Psalm stojących w kolejce
Akompaniament
Muzyka w czasach cenzury „Bądź jak kamień, stój, wytrzymaj!” – te słowa pochodzące ze śpiewanego przez Krystynę Prońko Psalmu stojących w kolejce – jednego z najbardziej znanych fragmentów Kolędy-Nocki – musicalu z muzyką Wojciecha Trzcińskiego i librettem Ernesta Brylla, stały się wezwaniem do Polaków o wytrwałość i niezłomność w walce o wolność. Szybko okrzyknięty polskim Hair, zagrany po raz pierwszy 18 grudnia 1980 r. w Teatrze Muzycznym w Gdyni, spektakl w reżyserii Krzysztofa Bukowskiego (1950–2001) był reakcją środowiska teatralno-muzycznego na sierpniowe wydarzenia 1980 r. na Wybrzeżu, które wstrząsnęły całym krajem. W realizacji scenicznej Psalmu stojących w kolejce twórcy Kolędy-Nocki zawarli też czytelną aluzję do śmierci zastrzelonego w czasie grudniowej masakry na Wybrzeżu w 1970 r. i upamiętnionego w Balladzie o Janku Wiśniewskim Zbyszka Godlewskiego.
Bohaterami musicalu są zwykli, „szarzy” ludzie (stojący w kolejce, jadący do pracy, czekający latami na przydział mieszkania). Nadając dziełu konwencję bożonarodzeniowej szopki, twórcy Kolędy-Nocki dokonali swoistej sakralizacji człowieka, któremu przyszło się zmagać z trudną PRL-owską rzeczywistością.
Po wprowadzeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 r., dzieło znalazło się na „indeksie”, czyli na liście utworów zakazanych przez komunistyczne władze.
Tekst
Po szarość, po szarość, po szarość.
Na co w kolejce tej czekasz?
Na starość, na starość, na starość.
Co kupisz, gdy dojdziesz?
Zmęczenie, zmęczenie, zmęczenie.
Co przyniesiesz do domu?
Kamienne zwątpienie, zwątpienie.
Bądź jak kamień, stój wytrzymaj,
kiedyś te kamienie drgną
i polecą jak lawina
przez noc, przez noc, przez noc.
