O utworze

Rozszumiały się wierzby płaczące

AkompaniamentAkompaniament

Kolekcje Żołnierski trud - pieśni II wojny światowej

Pieśń Rozszumiały się wierzby płaczące stanowi obecnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich utworów patriotycznych, ale jej melodia została napisana przez Rosjanina, Wasilija Iwanowicza Agapkina. Skomponowany przezeń marsz Pożegnanie Słowianki (Прощание Славанки) powstał już w 1912 r. w związku z wydarzeniami pierwszej wojny bałkańskiej (1912–1913) – konfliktu pomiędzy Turcją i państwami Półwyspu Bałkańskiego, lecz największą popularność zdobył podczas pierwszej wojny światowej. Wówczas powstało wiele wariantów tekstowych, z którymi marsz funkcjonował. Utwór Agapkina stał się nieformalnym hymnem Białych walczących z bolszewikami po rewolucji październikowej, z tego też względu w Związku Radzieckim przez jakiś czas istniał zakaz jego wykonywania. Po upadku ZSRR rozważano kandydaturę pieśni jako hymnu Federacji Rosyjskiej. Sława pieśni zawędrowała też m.in. do Finlandii i do Izraela, gdzie utwór również miał konotacje patriotyczne.

W 1937 r. nowe słowa do znanej także na ziemiach polskich melodii Agapkina stworzył Roman Ślęzak – nauczyciel muzyki w podkarpackim Nisku, a w czasie wojny organizator tajnych kompletów. W 1943 r. do jego tekstu nieznany obecnie autor dopisał trzecią strofę. Pieśń – wykonywana z bardzo różnymi wariantami słownymi (np. „Rozszumiały się brzozy płaczące”) – silnie wrosła w polski repertuar patriotyczny. Do jej ogromnej popularności w szeregach partyzanckich przyczyniła się niezwykle liryczna i przepełniona melancholią melodia oraz tekst opowiadający o przeznaczeniu rządzącym losem partyzanta i przynoszącej ukojenie wierze żołnierza w zwycięstwo.

Tekst

1. Rozszumiały się wierzby płaczące,
rozpłakała się dziewczyna w głos,
od łez oczy podniosła świecące
na żołnierski, na twardy, srogi los.

Nie ślijcie, wierzby, nam
żalu, co serce rwie,
nie płacz dziewczyno z bram,
bo na wojence nie jest źle.
Do tańca grają nam
armaty, stali szczęk.
Śmierć kosi niby łan,
lecz my nie wiemy co to lęk.

2. Błoto, deszcz, czy słoneczna spiekota,
zawsze słychać miarowy, równy krok,
to maszeruje szara piechota,
na ustach śpiew, pogodna twarz, wesoły wzrok.

Nie ślijcie, wierzby, nam…

Słowa

Roman Ślęzak

Absolwent seminarium nauczycielskiego w Rudniku n. Sanem. Po zdanej maturze (1929) rozpoczął pracę jako nauczyciel muzyki. Zamieszkał w Nisku i nauczał w tamtejszej Szkole Podoficerskiej dla Małoletnich nr 3. Prowadził tam też szkolne i amatorskie zespoły muzyczne. Na potrzeby swoich podopiecznych pisał zarówno muzykę, jak i teksty pieśni, wśród...
Więcej

Muzyka

Wasilij Iwanowicz Agapkin

Dzieciństwo spędził w Astrachaniu. Jako siedmiolatek został sierotą, żył w biedzie, a w wieku dziesięciu lat trafił pod opiekę orkiestry dętej 308. batalionu Astrachańskiego Pułku Piechoty. Po pięciu latach służby, z niższym stopniem oficera i umiejętnością gry na trąbce, przeniósł się z Astrachania do Tambowa, by uczyć się dalej...
Więcej

Opracowanie

Magdalena Kruszewska-Pulcyn

Absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, wydziału Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej, Muzyki Kościelnej, Rytmiki i Tańca. Na fortepianie gra od 3 roku życia. Od 1998 roku jej praca dydaktyczna obejmuje rytmikę, kształcenie słuchu, teorię oraz historię muzyki, jest też współprowadzącą zajęcia z  piosenki aktorskiej. Jest wykładowcą akademickim,...
Więcej

Opracowanie chóralne

Jacek Sykulski

Absolwent Poznańskiej Szkoły Chóralnej Jerzego Kurczewskiego. Studiował na Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu w klasie kompozycji u prof. Floriana Dąbrowskiego oraz klarnetu u prof. Zdzisława Nowaka. Wiedzę zdobytą na studiach uzupełniał w Kanadzie, gdzie w roku akademickim 1987/1988 przebywał na rocznym stypendium.   W latach 1990–1996...
Więcej

Utwór znajdziesz tutaj

Akompaniamenty

Przejdź na stronę MULTIMEDIA z nagraniami wybranych utworów oraz akompaniamenami.

Przejdź do multimediów