O utworze
Piękna nasza Polska cała
Akompaniament
Mazur
Melodie tęsknoty za wolnością Tekst pieśni pochodzi z poetyckiego cyklu Pieśni Janusza Wincentego Pola, pisanego w latach 1831–1833 pod wpływem przeżyć powstania listopadowego, którego poeta był uczestnikiem. W zbiorze tym tekst opatrzony został tytułem Mazur. Muzykę do tekstu Pola napisał w XIX wieku Józef Sierosławski.
Mazurowa melodia Sierosławskiego dopełnia tekst Pola, opiewający piękno polskiej ziemi. Spośród kilku wymienionych w wierszu – wówczas polskich – krain (Ukraina, Podole), poeta faworyzuje Mazowsze („lecz najmilsze i najzdrowsze / przecież, człeku, jest Mazowsze”).
Pieśń ta stała się muzyczną wizytówką Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”, który ma ją oczywiście w swoim stałym repertuarze.
Tekst
1. Piękna nasza Polska cała,
piękna, żyzna i niemała.
Wiele krain, wiele ludów,
wiele stolic, wiele cudów,
lecz najmilsze i najzdrowsze
przecież, człeku, jest Mazowsze.
2. Bo gdzie takie cudne stroje
i śpiewanki, i dziewoje?
Kto w podkówki tak wykrzesze?
Komu miłe tak pielesze,
jak ojczyste Mazurowi?
Niechaj cała Polska powie.
3. Poza Niemnem wielkie błota,
a za Bugiem Ruś sromota.
Góral zbytnie podkasały,
a Odroki lud zniemczały.
A więc nasza, nasza góra!
Nie masz w świecie nad Mazura.
4. Gdzieś za światem, Dniepr tam płynie,
sławne konie w Ukrainie,
ale kto jak Mazur właśnie
wioząc, z konia biczem trzaśnie.
Kiedy jedzie do Warsęgi,
mówią wszyscy: Mazur tęgi!
5. Tęgi Mazur wej w pokoju,
lecz się przyda i do boju.
Znane w Polsce kosyniery
i do boju Mazur szczery.
Gdy do kosy się przyłoży,
tnie Moskala jak gniew Boży!
6. Dana, dana, dana, dana,
za ojczyznę miła rana.
Prędzej zginą rzeki, góry,
niźli Polska i Mazury.
Bies cię porwie, Mikołaju,
a swoboda będzie w kraju!
7. I zanucą w Polsce ludzie
o Mazurach i o cudzie,
bo Bóg żeby świat dziś stworzył,
już z Mazurów by go złożył,
A pośrodku nich niecnotę
Mikołaja na zgryzotę.
piękna, żyzna i niemała.
Wiele krain, wiele ludów,
wiele stolic, wiele cudów,
lecz najmilsze i najzdrowsze
przecież, człeku, jest Mazowsze.
2. Bo gdzie takie cudne stroje
i śpiewanki, i dziewoje?
Kto w podkówki tak wykrzesze?
Komu miłe tak pielesze,
jak ojczyste Mazurowi?
Niechaj cała Polska powie.
3. Poza Niemnem wielkie błota,
a za Bugiem Ruś sromota.
Góral zbytnie podkasały,
a Odroki lud zniemczały.
A więc nasza, nasza góra!
Nie masz w świecie nad Mazura.
4. Gdzieś za światem, Dniepr tam płynie,
sławne konie w Ukrainie,
ale kto jak Mazur właśnie
wioząc, z konia biczem trzaśnie.
Kiedy jedzie do Warsęgi,
mówią wszyscy: Mazur tęgi!
5. Tęgi Mazur wej w pokoju,
lecz się przyda i do boju.
Znane w Polsce kosyniery
i do boju Mazur szczery.
Gdy do kosy się przyłoży,
tnie Moskala jak gniew Boży!
6. Dana, dana, dana, dana,
za ojczyznę miła rana.
Prędzej zginą rzeki, góry,
niźli Polska i Mazury.
Bies cię porwie, Mikołaju,
a swoboda będzie w kraju!
7. I zanucą w Polsce ludzie
o Mazurach i o cudzie,
bo Bóg żeby świat dziś stworzył,
już z Mazurów by go złożył,
A pośrodku nich niecnotę
Mikołaja na zgryzotę.
