Józef Sierosławski

Żonaty od 1876 r. ze Stefanią z Sariusz-Zaleskich, był ojcem Stanisława Sierosławskiego, prozaika, poety i dziennikarza. Związany był z Krakowem, gdzie prowadził założony w 1889 r. przez dra Henryka Jordana Chór Rękodzielników i Przemysłowców (działający do dziś pod nazwą Rzemieślnicze Towarzystwo Śpiewackie „Hasło” im. dra Henryka Jordana). Chór ten był wówczas najliczniejszym i jednym z najbardziej cenionych krakowskich zespołów chóralnych, a jego repertuar zasilały m.in. kompozycje własne dyrygenta zespołu (wiele z nich pozostaje w rękopisach w bibliotece obecnego chóru „Hasło”). Sierosławski współpracował także z Towarzystwem Muzycznym „Harmonia” – dyrygował orkiestrą Towarzystwa skupiającą głównie młodzież rzemieślniczą i nauczał w szkole muzycznej (działającej w latach 1889–1908) specjalnie dla niej utworzonej. Na dorobek twórczy Sierosławskiego składają się msze (m.in. 6 mszy na chór męski, Msza ku czci św. Wincentego a Paulo, Msza A-dur i Requiem na chór mieszany), kantaty, pieśni religijne (m.in. kolęda Radujmy się, Matko potężna oraz Witaj, Kostko Stanisławie – znane z wydań w Śpiewniku kościelnym ks. Jana Siedleckiego), pieśni świeckie (m.in. Za moich młodych lat do tekstu Adama Asnyka oraz patriotyczne, np. popularna Piękna nasza Polska cała i Modlitwa za Polskę), drobne utwory fortepianowe, ponadto prace teoretyczne: Podręcznik do nauki śpiewu ułożony dla szkół (Kraków 1887) oraz Śpiew rzymsko katolickiego [sic!] Kościoła od początku ery chrześcijańskiej aż po nasze czasy (Kraków 1900).