Michał Zieliński

Ukończył Szkołę Wydziałową im. ks. Piotra Skargi w Jarosławiu. Zgłosiwszy się na ochotnika do Wojska Polskiego, przydzielony został do 3. Pułku Piechoty Legionów stacjonującego w Jarosławiu. Od 1926 r. służył w stopniu podoficera. Był muzykiem samoukiem, trafił więc do Pułkowej Orkiestry Dętej. Jako bardzo dobry flecista, oboista, grający także na perkusji, szybko dostał kwalifikację na zawodowego orkiestranta. Począwszy od 1930 r., gdy kapelmistrzem zespołu został por. Tadeusz Dawidowicz, często w sezonie letnim wyjeżdżał z zespołem orkiestry na koncerty do słynnego uzdrowiska w Truskawcu. Był jednym z dziewięciu solistów 42-osobowej orkiestry.

Pierwsze swoje utwory opublikował w 1929 r. w ukazującym się w Grudziądzu dwutygodniku „Muzyk Wojskowy” (wiersze Zagraj mi jeszcze i Grajek), a w wydawanym w Truskawcu „Informatorze Muzycznym Orkiestry Zdrojowej” – kilka piosenek (m.in. Idź na Horodyszcze, Polka Śmieszka, Świr-świr mazur, Po szklaneczce oraz wspólną z Tadeuszem Dawidowiczem W Truskawcu być – Naftusię pić). W Truskawcu stworzył także pieśń Serce w tornistrze (przemianowaną później na Serce w plecaku, opartą na własnej melodii do napisanego rok wcześniej fokstrota Addis Abeba.

Zieliński walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., później w szeregach II Armii Wojska Polskiego. W 1945 r. wystawiona została przez artystów żołnierzy w Teatrze Ziemi Rzeszowskiej jego „wesoła tragedia” pt. Partyzanci w niebie, a także wydano jego wiersze w zbiorze Żołnierskie dożynki.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej powrócił do Jarosławia, gdzie przez kilkanaście lat (1951–1968) uczył w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. Fryderyka Chopina. Był członkiem Stowarzyszenia ZAiKS.

Za zasługi żołnierskie otrzymał Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 roku (1946), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972) oraz Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (1972).