Bolesław Lubicz-Zahorski

Zaangażowany społecznie od lat młodzieńczych, był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej i w 1905 r. czynnie włączył się w działania rewolucyjne. Zesłany na Sybir w 1906 r., zdołał uciec i wrócić do Polski, by ponownie rozwijać działalność w ruchu socjalistycznym, najpierw w Łodzi, gdzie był redaktorem „Łodzianina”, a następnie w Zagłębiu Dąbrowskim.

Wstąpił do Legionów Polskich, zasilając szeregi „beliniaków”, czyli 1. Pułku Ułanów pod wodzą pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego. Od 1918 r. żołnierz Wojska Polskiego i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej – w 1919 r. brał udział w ofensywie wileńskiej, później trafił do służby w dowództwie Dywizji Litewsko-Białoruskiej, gdzie kierował Oddziałem Informatyczno-Politycznym, a następnie w funkcji zastępcy naczelnika przydzielony został do oddziału werbunkowego Wojska Polskiego w Mińsku (1919–1920).

W 1921 r. rozpoczął pracę w Bibliotece Publicznej w Warszawie jako kierownik sekcji wydawnictw periodycznych. Niedługo potem zginął w miejscu pracy w wyniku nieszczęśliwego wypadku.

Jest autorem utworów literackich – wstrząsającej prozy wojennej (Pobojowisko. Nowele, sylwetki, szkice, 1916), wierszy (Wiersze Piłsudczyka, 1920), a także tekstów piosenek, m.in. Łodzianki i przypisywanej mu Piechoty.

Za zasługi wojenne otrzymał Krzyż Walecznych oraz pośmiertnie Krzyż Niepodległości z Mieczami.