Julius Mosen

Ukończył gimnazjum w Plauen, a następnie studiował prawo na uniwersytecie w Jenie. W latach 1824–1826 przebywał we Włoszech, po czym wrócił na studia w Lipsku, kończąc je w 1828 r. Pracował początkowo w kancelarii prawnej w Markneukirchen, później w Kohren, a od 1835 r. w Dreźnie jako niezależny adwokat. Wstąpił do loży masońskiej. Zainteresowany kulturą i literaturą, sam zaczął pisać wiersze, poematy, nowele i dramaty. Po sukcesie jego dramatów historycznych, wystawianych na scenie w Dreźnie, w 1844 r. dostał propozycję objęcia stanowiska nadwornego dramaturga w teatrze dworskim w Oldenburgu, którą chętnie przyjął, upatrując w niej szansy na zrealizowanie własnej wizji niemieckiego teatru narodowego. Zmienił wówczas nazwisko z rodowego Mosses na Mosen. Ostatnie dwadzieścia lat życia spędził przykuty do łóżka, cierpiąc na chorobę reumatyczną.

Jego twórczość zbliża się do dzieł powstałych w kręgu grupy Młode Niemcy, propagującej idee wolnościowe i prawo konstytucyjne. Pisał wiersze należące do nurtu tzw. Polenlieder, w których wprost wyrażał wsparcie dla polskiego narodu doświadczonego klęską powstania listopadowego i opiewał bohaterstwo walczących. Najbardziej znanym utworem Mosena jest Andreas-Hofer Lied (1832), który stał się hymnem Tyrolu, zaś wśród dramatów – m.in. Kaiser Otto der Dritte (1842), Cola Rienzi, Herzog Bernhard (1842) i Bernhard von Weimar (1854).

W 1840 r. Mosen otrzymał doktorat honoris causa uniwersytetu w Jenie.