Władysław Tarnowski

Odebrał znakomite wykształcenie ogólne – najpierw w szkole jezuickiej we Lwowie, potem w krakowskim gimnazjum, wreszcie na wydziałach prawa i filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego, oraz muzyczne – u Daniela Aubera w paryskim konserwatorium, z przerwą spowodowaną powstaniem styczniowym, w którym wziął udział jako kurier i organizator wsparcia, a także jako żołnierz. Kontynuował naukę u Ignaza Moschelesa (fortepian) i Ernsta Richtera (kompozycja i teoria muzyki) w Lipsku, również u Ferenca Liszta w Rzymie (ok. 1869), z którym nawiązał przyjacielskie stosunki. Jako dziecko prawdopodobnie został polecony (przez Karola Lipińskiego) i przedstawiony Fryderykowi Chopinowi w Paryżu.

Koncertował we Wrocławiu, Lwowie, Paryżu, Wiedniu, Florencji, Rzymie, Wenecji, jak również w krajach Bliskiego Wschodu. Jego umiejętności pianistyczne były wysoko cenione przez Liszta. Podróżował wiele, był w Egipcie, Indiach, Chinach, Japonii i innych krajach.

Twórczość muzyczna, jaką pozostawił (niegdyś uznawana, dziś w zapomnieniu), obejmuje kompozycje na fortepian (m.in. Trzy mazurki, ok. 1870, Grande polonaise quasi rapsodie symphonique, ok. 1875), kameralistykę, pieśni solowe, w tym wiele powstańczych (z najsłynniejszą Jak to na wojence ładnie), oraz dzieła sceniczne (m.in. opera Achmed, czyli pielgrzym z własnym librettem, ok. 1875, i muzyka do własnego dramatu Joanna Grey, 1874).

Spuściznę literacką Tarnowskiego reprezentują dzieła poetyckie (m.in. 4 tomy wczesnych poezji wydanych pt. Poezye studenta, 1863–1865, Krople czary, 1865, Piołuny, 1969, poemat Kochankowie ojczyzny, 1872, Pomnik Bielowskiego, 1876), dramaty (m.in. Izaak, 1871 i Karlińscy, 1874) i przekłady (literatura piękna, ale też publikacje naukowe Franza Brendela i traktat muzyczny Hectora Berlioza). Jego teksty artystyczne oraz artykuły i recenzje drukowane były w rozlicznych czasopismach (m.in. w „Ruchu Literackim”, „Tygodniku Ilustrowanym”, „Dzienniku Literackim”, „Dzienniku Poznańskim”, „Gazecie Narodowej”, „Gazecie Polskiej” w Chicago, „Kłosach”, „Mrówce”, „Świcie”, „Tygodniu Politycznym, Naukowym, Literackim i Artystycznym” w Dreźnie). Posługiwał się pseudonimem literackim „Ernest Buława”.