Henryk Jarecki

W Instytucie Muzycznym w Warszawie studiował kompozycję oraz grę na fortepianie i kontrabasie. Był uczniem Stanisława Moniuszki, który cenił jego kompozycje. Jarecki w latach 1858–1871 był zatrudniony w Teatrze Wielkim w Warszawie (najpierw jako chórzysta, później kontrabasista). W 1872 r. krótko był dyrygentem Teatru Polskiego w Poznaniu, a następnie teatru hrabiego Skarbka we Lwowie (początkowo jako drugi, a w latach 1877–1882 – pierwszy kapelmistrz). Pozostał związany z tą sceną do 1900 r., czyli do jej zamknięcia. W 1902 r. powołany został na stanowisko drugiego dyrygenta nowo otwartej filharmonii lwowskiej, jednakże ze względu na zły stan zdrowia złożył rezygnację wkrótce po nominacji. Odtąd dyrygował okazjonalnie, był m.in. od 1906 r. drugim dyrygentem artystycznym „Lutni”, bardziej natomiast angażował się w pracę pedagogiczną.

Podczas swojej kariery dyrygenta wiele występował gościnie, czy to z zespołem lwowskim w Tarnowie, Tarnopolu i Krakowie, czy to z innymi orkiestrami, jak np. w 1882 r. w Paryżu, gdy poprowadził wykonanie własnej uwertury grając z orkiestrą Pasdeloupa, oraz w 1892 r. w Wiedniu, gdzie podczas Międzynarodowej Wystawy Muzyczno-Teatralnej prezentował muzykę polską: Halkę i fragmenty Strasznego dworu Moniuszki, a także I akt opery Zabobon, czyli Krakowiacy i górale Karola Kurpińskiego.

W ciągu 28 lat wystawił ponad 20 oper obcych kompozytorów, przede wszystkim jednak dał się poznać jako niestrudzony propagator muzyki polskiej. Przygotował wykonania dzieł Moniuszki (m.in. Jawnuty, Strasznego dworu, Hrabiny oraz kantaty Milda). Wprowadził na lwowską scenę m.in. Ducha wojewody Ludwika Grossmana, Don Desideria księcia Józefa Michała Poniatowskiego oraz Konrada Wallenroda i Goplanę Władysława Żeleńskiego. Ponadto brał udział w wielu imprezach dobroczynnych i patriotycznych uroczystościach rocznicowych.

Spuścizna kompozytorska Jareckiego jest pokaźna. Pisał opery (m.in. Mindowe, król litewski, wyst. 1880, Jadwiga, królowa Polski, wyst. 1886, Barbara Radziwiłłówna, wyst. 1893, Powrót taty, wyst. 1897) oraz muzykę do spektakli teatralnych, utwory orkiestrowe (m.in. obraz symfoniczny Święto majowe, wyk. 1873, Polonez triumfalny, wyk. 1883, Rapsod wojenny, wyk. 1905), kameralne, fortepianowe oraz wokalne i wokalno-instrumentalne, m.in. pieśni solowe i chóralne, msze i inne utwory religijne.