Adam Walaciński

Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie w klasie skrzypiec Eugenii Umińskiej (1947–1951), a następnie kompozycję u Artura Malawskiego (od 1952). Wkrótce zrezygnował ze studiów, lecz pobierał prywatne lekcje kompozycji u Stefana Kisielewskiego (1952–1955). W latach 1949–1956 pracował jako skrzypek w Orkiestrze Polskiego Radia w Krakowie, a od 1957 r. poświęcił się wyłącznie kompozycji. Studia kompozytorskie formalnie ukończył w 1974 r., uzyskując dyplom z wyróżnieniem w klasie Bogusława Schaeffera. Był wieloletnim pedagogiem Akademii Muzycznej w Krakowie (od 1972; od 1992 z tytułem profesora), gdzie pełnił też funkcję prorektora (1993–1996).

Jego twórczość obejmuje dzieła symfoniczne, kameralne, solowe (głównie fortepianowe), wokalne oraz muzykę teatralną (do ponad 90 spektakli) i filmową (do ponad 120 filmów). Ta ostatnia, począwszy od sukcesu kompozytorskiego muzyki do Zimowego zmierzchu (w reż. Stanisława Lenartowicza, 1956), stała się powszechnie znaną częścią jego dorobku. Najsłynniejsze ścieżki filmowe to m.in.: Faraon, Matka Joanna od Aniołów oraz serialowe: Czterej pancerni i pies, Niewiarygodne przygody Marka Piegusa. Zaniechał tego typu twórczości ok. 1980 r. na rzecz kompozycji autonomicznych.

Stylistycznie nawiązywał do różnych nurtów – inspirowała go m.in. dodekafonia i serializm (np. Liryka sprzed zaśnięcia na sopran, flet i dwa fortepiany, 1963), także aleatoryzm i konceptualizm (graficzna Allaloa na fortepian z elektroniczną transformacją, 1970), później zaś brzmienia tradycyjne (orkiestrowe Symfonie ogrodów, 2003).

Pisał recenzje i artykuły do krakowskiego „Dziennika Polskiego” (od 1962, w stałej rubryce Smyczkiem i pałką), „Ruchu Muzycznego” oraz wydawnictw naukowych. Był niezwykle cenionym współpracownikiem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego – od 1984 r. miał pieczę nad działem „Kompozytorzy XX wieku” w Encyklopedii muzycznej PWM, sam napisał ok. 200 haseł, współpracował także przy edycji „Dzieł wszystkich” Karola Szymanowskiego.

Od 1956 r. członek Związku Kompozytorów Polskich i wieloletni prezes jego krakowskiego oddziału (1971–1987); wiceprezes Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego (1992–1996).

Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt działalności kompozytorskiej i publicystycznej (2003) oraz Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2010).