Jan Krzysztof Markowski

Pochodził z rodziny muzyków. Jego ojciec Tadeusz był śpiewakiem i dyrygentem lokalnego chóru „Lutnia”, a brat Andrzej – dyrygentem i kompozytorem. Jan Krzysztof ukończył gimnazjum im. Stanisława Staszica, następnie studia politechniczne (hydrotechnika) w Warszawie. W 1934 r. rozpoczął współpracę – jako kompozytor i wykonawca własnych piosenek – z Orkiestrą Salonową Stefana Rachonia. Ponadto był kierownikiem muzycznego studenckiego kabaretu Chór Piór. Pisał piosenki, komponował muzykę filmową i teatralną, ilustrował filmy krótkometrażowe. Szybko stał się cenionym pianistą rozrywkowym (zarówno solistą, jak i akompaniatorem) oraz twórcą, u którego składały zamówienia wydawnictwa nutowe i płytowe. Jego przedwojenne szlagiery to m.in. I zawsze będzie czegoś mi brak i Zamszowa bluzeczka.

W 1939 r. brał udział w kampanii wrześniowej jako oficer rezerwy saperów. Później jako oficer Armii Krajowej działał w konspiracji pod pseudonimem „Jerzy Molicki”. W czasie okupacji tworzył muzykę do komedii wystawianych w teatrze warszawskim Miniatury, a także piosenki dla Mieczysława Fogga (był też jego akompaniatorem). Jako podporucznik o pseudonimie „Krzysztof” walczył w powstaniu warszawskim, dowodząc 2. kompanią pułku „Baszta” na Mokotowie. Piosenki powstańcze, które napisał do słów Mirosława Jezierskiego, pseud. „Karnisz”, m.in. Marsz Mokotowa, Sanitariuszka Małgorzatka czy Mała dziewczynka z AK, należały do najpopularniejszych wśród powstańców.

Po upadku powstania znalazł się w niemieckiej niewoli, w oflagu w Murnau. Po kapitulacji Niemiec był żołnierzem II Korpusu Pokoju we Włoszech i w Wielkiej Brytanii. Pozostał na emigracji – od 1949 r. w Londynie, gdzie m.in. współtworzył teatrzyk Niebieski Balonik, a od 1952 r. w Monachium, gdzie pracował jako reżyser w Radiu Wolna Europa.

W latach 40. wytwórnia „Melodie” w Poznaniu nagrała niektóre z jego utworów.