Jerzy Wasowski

Absolwent Wydziału Elektromechaniki Politechniki Warszawskiej. Od 1938 r. pracował w Polskim Radiu w amplifikatorni oraz dziale nagrań i transmisji. Gdy wraz z wybuchem wojny uszkodzony został nadajnik radiowy Warszawy II, jego naprawy dokonał Wasowski (sygnał został wznowiony 7 września). W czasie okupacji wyjechał do Trzebienia i tam, w domu Zamoyskich prowadził tajne nauczanie przedmiotów ścisłych, a także muzyki i rysunku, w których wykazywał wyjątkowy, samorodny talent.

Po wojnie wrócił do Warszawy do pracy w Polskim Radiu, początkowo jako spiker, od 1948 r. jako główny reżyser akustyczny, od 1950 r. – zastępca kierownika działu emisji, od 1954 r. – reżyser, a następnie w latach 1977–1979 doradca szefa Radiokomitetu ds. muzyki rozrywkowej. Krótko związany był także jako aktor z Miejskimi Teatrami Dramatycznymi (1946–1948).

Wasowski dał się namówić Jeremiemu Przyborze na komponowanie piosenek do Eterka – radiowego teatrzyku, współtworzonego przez ten duet w latach 1948–1956. Dalsza współpraca artystów zaowocowała cyklem telewizyjnym Kabaret Starszych Panów (1958–1966), który cieszył się ogromną popularnością i stał się absolutną klasyką gatunku. Kolejne cykle tej spółki autorskiej to Divertimento (1966–1970), Dobranocki (1974–1976) i Kabaret Jeszcze Starszych Panów (1978–1980). Do kanonu niezapomnianych piosenek z Kabaretu należą m.in.: Addio, pomidory!, Jeżeli kochać to nie indywidualnie, Wesołe jest życie staruszka (w wykonaniu Wiesława Michnikowskiego), Bo we mnie jest seks (Kaliny Jędrusik), Przeklnę cię (Barbary Krafftówny i Bohdana Łazuki), W czasie deszczu dzieci się nudzą (Barbary Krafftówny) czy śpiewane przez samych autorów: Na ryby, Piosenka jest dobra na wszystko, Rodzina, ach, rodzina oraz Starsi panowie dwaj.

Wasowski współpracował także z Wojciechem Młynarskim (m.in. Róbmy swoje, W Polskę idziemy, W co się bawić), pisał dla Ewy Bem (Dzień dobry, Mister Blues), zespołu No To Co (Po ten kwiat czerwony), Reny Rolskiej (Złoty pierścionek), Ireny Santor (Embarras) i wielu innych.

Jest autorem muzyki do licznych słuchowisk radiowych, filmów fabularnych, animowanych, sztuk teatralnych, komedii muzycznych i musicali, sam występował w wielu filmach. Niezwykła inwencja melodyczna i wszechstronność stylistyczna sprawiły, że muzyka jego piosenek, których stworzył ponad 700, nieustająco inspiruje do wciąż nowych aranżacji i interpretacji.

Wśród otrzymanych przezeń nagród znalazły się m.in. Złoty Ekran dla najwybitniejszej indywidualności telewizyjnej (1964), Złoty Mikrofon za wieloletnią wybitną twórczość radiową (1971) oraz Super Wiktor (wraz z Jeremim Przyborą) za najciekawszy program telewizyjny 40-lecia (1992, pośmiertnie).