Stanisław Latwis

Po zdaniu matury (1924) w Wilnie rozpoczął tamże studia na Uniwersytecie Stefana Batorego. Powołany po dwóch latach studiów do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, zgłosił tam chęć służenia w lotnictwie. Niestety ocena jego stanu zdrowia nie wypadła pomyślnie i cel Latwisa mocno się oddalił. Nie rezygnując ze swej pasji, postanowił zostać zawodowym oficerem i szukać innej sposobności do nauki latania. W 1927 r. dostał się do Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w 1930 r. ze stopniem podporucznika saperów, a równolegle chodził na wykłady z przedmiotów lotniczych na Politechnice Warszawskiej. Nieustannie kształcił się sam, opanowując cały materiał obowiązujący w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dębline. Na jego usilną prośbę – wbrew przyjętym procedurom – został dopuszczony jako ekstern do egzaminów teoretycznych w dęblińskiej szkole, a po ich błyskotliwym zdaniu odbywał tam staż i przystąpił do egzaminów praktycznych. Został asystentem nauczyciela w szkole lotniczej (przedmiot: budowa silników), wkrótce licencjonowanym pilotem (w Aeroklubie Warszawskim), a w 1931 r. – pilotem wojskowym, z pierwszym przydziałem do Eskadry Bombowej Nocnej 1. Pułku Lotniczego w Warszawie. W latach 1932–1933 odbył kurs przygotowawczy dla pilotów myśliwskich i służył w 111. Eskadrze Myśliwskiej (Kościuszkowskiej) 1. Pułku Lotniczego w Warszawie. W 1934 r. uzyskał stopień porucznika pilota.

Jako zdolny, wyróżniający się pilot startował w zawodach lotniczych krajowych, a także został włączony do kadry narodowej na międzynarodowe zawody Challenge 1934. Ostatecznie znalazł się wówczas w grupie pilotów pomocniczych, ale miał ważny wkład w zwycięstwo polskiej kadry na odcinku afrykańskim – na pustyni naprawił uszkodzony silnik jednej z polskich maszyn.

W 1935 r. rozpoczął pracę w Dęblinie jako pilot instruktor. Zginął w czasie jednego z lotów szkolnych, wraz z uczniem, w samolocie Potez XV.

Drugą pasja Latwisa był muzyka. Już w dzieciństwie grał na fortepianie i komponował. W 1933 r. napisał pieśń Marsz lotników (zwaną też Marszem Latwisa), która stała się oficjalnym hymnem polskiego lotnictwa.

Janusz Meissner – pisarz-pilot, instruktor i przyjaciel Latwisa – napisał w 1939 r. książkę wspomnieniową, poświęconą pamięci tragicznie zmarłego przyjaciela, zatytułowaną Pilot gwiaździstego znaku.