Agnieszka Osiecka

Ukończyła studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim (1956) oraz reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1962).

Już w czasie studiów zadebiutowała jako reporterka w „Głosie Wybrzeża” oraz jako autorka tekstów piosenek w Studenckim Teatrze Satyryków (STS), z którym współpracowała w latach 1954–1972, pisząc dlań przeszło 160 utworów. W Polskim Radiu wspólnie z Janem Borkowskim prowadziła w latach 1963–1970 Radiowe Studio Piosenki, które stało się miejscem prezentacji najciekawszych polskich artystów i ich twórczości.

Osiecka jest autorką ponad 1800 piosenek (wydanych w tomach: Kolory, Wyszłam i nie wróciłam, Listy śpiewające, Sztuczny miód, Żywa reklama, Śpiewające piaski, Opisanie szopki, Sentymenty), widowisk muzycznych (np. Niech no tylko zakwitną jabłonie), (nieumuzycznionych) wierszy (ujętych m.in. w zbiory: Wada serca oraz Nowa miłość. Wiersze prawie wszystkie), opowiadań (np. Biała bluzka), powieści (m.in. Zabiłam ptaka w locie, Czarna wiewiórka), książek wspomnieniowych (m.in. Szpetni czterdziestoletni, Rozmowy w tańcu), sztuk teatralnych, libretta do opery dziecięcej Pan Marimba (z muzyką Marty Ptaszyńskiej), książek dla dzieci, tłumaczeń poezji (np. Bułata Okudżawy), reportaży, felietonów i esejów (publikowanych m.in. w „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych”, „Po prostu”, „Literaturze”, „Kulturze”, „Polsce”, „Polityce”), a także dzienników. Nakręciła szereg etiud filmowych.

Piosenki Osieckiej zajmują wyjątkowe miejsce w historii polskiej muzyki. Śpiewali je najwybitniejsi polscy wykonawcy od jazzu przez rock do muzyki pop i piosenki poetyckiej, m.in. Maryla Rodowicz, Ewa Bem, Andrzej Dąbrowski, Edyta Geppert, Sława Przybylska, Anna Szałapak, Seweryn Krajewski, Skaldowie, Magda Umer, Tadeusz Woźniak. Utwory takie jak Okularnicy (nagroda indywidualna za tekst na I festiwalu w Opolu w 1963), Kochankowie z ulicy Kamiennej, Na całych jeziorach ty, Zielono mi, W żółtych płomieniach liści, Króliczek, Nie spoczniemy, Sing-sing, Diabeł i raj, Polska Madonna, Niech żyje bal, Małgośka, Wielka woda, Nie żałuję, Grajmy Panu znają i śpiewają kolejne pokolenia Polaków. To mistrzowskie formy liryczne, których prawda zawartych emocji, dramatyzm, dowcip, urok i celność słów stanowi o ich uniwersalnej mocy przekazu.

Poetka jest laureatką m.in. Nagrody Literackiej ZAiKS (1963), głównej nagrody na Festiwalu Teatrów Małych Form w Sarajewie (1964), Nagrody Artystycznej Polskiej Estrady „Prometeusz” (1994) oraz licznych nagród Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1979) i pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997). Upamiętniona jako patronka wielu szkół i instytucji w Polsce oraz uhonorowana licznymi pomnikami.