Jerzy Stanisław Narbutt

Pochodził z kresowej rodziny o żywych tradycjach patriotycznych (jego dziadek, Ferdynand, oraz kuzyn i kuzynka dziadka walczyli w powstaniu styczniowym) i literackich (ojciec, Antoni, był redaktorem naczelnym „Tygodnika Wileńskiego”).

 

Okres drugiej wojny światowej spędził w Warszawie. Przyjaźnił się z wieloma uczestnikami walk powstańczych, m.in. Tadeuszem Zawadzkim, pseud. „Zośka”. Po wojnie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego (seminarium doktoranckie Władysława Tatarkiewicza). Wtedy też – mimo słabego zdrowia – został uznany za zdolnego do służby w Ludowym Wojsku Polskim. Chcąc uniknąć poboru, ukrywał się przez sześć lat, został jednak odnaleziony i aresztowany. Odzyskał wolność na mocy amnestii (1956).

 

Zadebiutował w 1957 r. na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Współpracował z czasopismami katolickimi, pisząc prozę, wiersze, felietony. W 1975 r. był jednym z sygnatariuszy tzw. „Listu 59”, w którym kilkudziesięciu polskich intelektualistów, domagając się poszanowania swobód obywatelskich, oprotestowało planowane przez władze umieszczenie w Konstytucji PRL zapisów utrwalających ówczesny system polityczny i pogłębiających zależność od Związku Radzieckiego. Od tego czasu Narbutt został pozbawiony prawa publikowania czegokolwiek, rozpoczął więc współpracę z pismami drugiego obiegu (m.in. „Zapis”, „Spotkania”, „Opinie”, „Rzeczpospolita”).

 

Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego (1981) uniknął internowania, ukrywając się w klasztorach w Serpelicach i Lubartowie. W latach 1988–1994 współpracował z tygodnikiem „Ład”, publikował także w „Nowej Polsce” i „Tygodniku Solidarność”. Należał do zawiązanego w 2009 r. Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków.

 

Jego twórczość literacka obejmuje zbiory nowel (m.in. Debiut i inne opowiadania, W mieście wesele, Znowu zakwitnie listopad, Druga twarz portretu, Z ziemi polskiej, z ziemi włoskiej), teksty polemiczne (m.in. w zbiorach: Uciec z wieży Babel, Awantury polemiczne, Od Kraszewskiego do Parnickiego, Spory o słowa, spory o rzeczy), powieść Ostatnia twarz portretu oraz poezję (m.in. tom Trochę wierszy).

 

Jest laureatem Nagrody Literackiej im. Leszka Proroka (2003) i Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy (2004). W 2007 r. za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa i wolnych mediów w Polsce odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.