Kazimierz Feliks Kumaniecki

Od wczesnych lat wykazywał zamiłowanie do języków starożytnych. W latach 1923–1926 studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim i w 1926–1927 na uniwersytecie w Berlinie. Pracę doktorską przygotował w 1926 r. pod kierunkiem Tadeusza Sinki, a w 1930 r. uzyskał habilitację. Pracował początkowo w krakowskich gimnazjach; od 1936 r. był wykładowcą Uniwersytetu Warszawskiego, od 1948 r. z tytułem profesora, ponadto pełnił na uczelni funkcje prorektora (1948–1950) i kierownika Katedry Filologii Klasycznej (1952–1975).

W czasie drugiej wojny światowej żołnierz Armii Krajowej. Nauczał w konspiracji, działał w centrali dywersyjnej akcji „N” (w ramach Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK), pracował w rozgłośni „Błyskawica” w dziale nasłuchów, współpracował z pismem „Znak”, był redaktorem „Biuletynu Informacyjnego” (od 1944). Kumaniecki był członkiem najważniejszych naukowych organizacji i gremiów krajowych i zagranicznych, m.in. Polskiej Akademii Nauk (w strukturach pan ponadto: kierownik Zakładu Nauk o Kulturze Antycznej oraz przewodniczący dwóch Komitetów: Nauk o Kulturze Antycznej oraz Nauk Filologicznych), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Komisji Programowej Języka Łacińskiego Ministerstwa Oświaty i Wychowania, także Mediolańskiej Akademii Nauk, Fédération Internationale des Associations des Études Classiques, Sociedad Brasileira der Romanistas w Rio de Janeiro.

Na jego dorobek naukowy składają się: rozprawy, m.in. Podanie o Wandzie w świetle źródeł starożytnych (1929), Gatunki literackie poezji greckiej (1946), Historia kultury starożytnej Grecji i Rzymu (1955), Cyceron i jego współcześni (1959), Literatura rzymska: okres cyceroński (1977); tłumaczenia – Wojna peloponeska Tukidydesa, komedie Arystofanesa; edycje dzieł Andrzeja Frycza Modrzewskiego oraz Filipa Kallimacha (za tę szczególną pracę otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia w 1964); redakcja naukowa czasopism „Meander” i „Archiwum Filologiczne”.

Za działalność podczas wojny został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych. Powojenne wyróżnienia i odznaczenia to m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1966), Nagroda Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego i stopnia (1969), a także doktoraty honoris causa (Uniwersytetu Warszawskiego oraz uniwersytetów w Debreczynie i we Fryburgu).