Wojciech Młynarski

Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (1963). Już w czasie studiów debiutował jako autor tekstów piosenek w studenckim klubie Hybrydy. W latach 60. współpracował z warszawskimi kabaretami (m.in. Dreszczowiec, Pod Papugami, Dudek). Począwszy od 1963 r. regularnie gościł na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie zdobywał liczne nagrody zarówno jako wykonawca, jak i autor tekstów (m.in. w 1964: Z kim tak ci będzie źle jak ze mną i Spalona ziemia; 1965: Światowe życie, Polska miłość i Trochę miejsca; 1966: Och, ty w życiu; 1967: Po prostu jestem, Jesteśmy na wczasach, W co się bawić; 1971: W Polskę idziemy, drodzy panowie; 1980: Jeszcze się tam żagiel bieli).

 

Współpracował z czołowymi polskimi piosenkarzami i zespołami, jak Michał Bajor, Ewa Bem, Dwa Plus Jeden, Halina Frąckowiak, Anna German, Edyta Geppert, Krzysztof Krawczyk, Halina Kunicka, Alicja Majewska, Maryla Rodowicz, Irena Santor, Skaldowie, Zbigniew Wodecki, oraz kompozytorami, m.in. Jerzym Derflem, Włodzimierzem Korczem, Maciejem Małeckim, Romanem Orłowem, Markiem Sartem, Jerzym Wasowskim, Andrzejem Zielińskim. Występował z recitalami na scenach krajowych i zagranicznych (m.in.: w RFN, Wielkiej Brytanii, we Francji, a także w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie), współpracował z Polskim Radiem i Telewizją Polską. Pisał piosenki nie tylko do wykonania estradowego, lecz także do filmów i seriali telewizyjnych (np. Wojna domowa, Droga). Część swoich tekstów opatrzył własną muzyką (piosenki Fruwa twoja marynara, Podchodzą mnie wolne numery, Ulica Żabia i in.).

 

W latach 70. pisał libretta operowe (m.in. Henryk VI na łowach) i musicalowe (Awantura w Recco, Cień, Niedopasowani, Nędzy uszczęśliwionej epilog). Dokonywał również przekładów librett, m.in. operetek Jacques’a Offenbacha (Życie paryskie), musicali (Jesus Christ Superstar, Kabaret, Chicago) i tekstów piosenek Charles’a Aznavoura, Georges’a Brassensa i Bułata Okudżawy.

 

Jest autorem wydanych zbiorków poetyckich (W co się bawić, 1983; Róbmy swoje, 1985; Jeszcze w zielone gramy, 1988; Polska miłość, 1992; Róbmy swoje – już 30 lat, 1985; Robię swoje, 1999 i in.), scenariuszy widowisk scenicznych (Brel, 1985; Hemar – piosenki i wiersze, 1987 i in.) oraz telewizyjnych. Niektóre spektakle sam reżyserował. Nagrał szereg albumów solowych, m.in. Wojciech Młynarski śpiewa swoje piosenki (1967), Obiad rodzinny (1970), Recital ’71 (1972), Szajba (1982).

 

Znaki rozpoznawcze jego tekstów to przede wszystkim inteligentny dowcip, liryzm i ciepło, metafora, gra słów, ironia i cięta satyra polityczna, a nade wszystko błyskotliwa, zaskakująca pointa. Jego twórczość poetycka sytuuje się w rzędzie mistrzowskich form liryki i satyry Juliana Tuwima, Mariana Hemara oraz Jeremiego Przybory.

 

Artysta został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1981), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). Za całokształt twórczości otrzymał Złotego Fryderyka (2011) oraz Doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014).