O utworze

Utrwalająca mit Lwowa jako najwspanialszego miasta na świecie piosenka po raz pierwszy zabrzmiała w filmie Włoczęgi z 1939 r. w reżyserii Michała Waszyńskiego (1904–1965), opowiadającym o dwóch muzykujących lwowskich batiarach o złotym sercu i intelekcie o ostrości tępej brzytwy, Szczepciu i Tońciu, zagranych brawurowo przez Kazimierza Jana Wajdę (1905–1955) oraz Henryka Vogelfängera (1904–1990), roztaczających opiekę nad Krysią – młodą i śliczną wnuczką srogiej baronowej Dorn. Komedia stanowiła środkowe ogniwo filmowego tryptyku o lwowskich chuliganach, na który składały się też obrazy Będzie lepiej (1933) oraz Serce batiara (1939).

Zanim jednak Szczepcio i Tońcio pojawili się na szklanym ekranie, zaistnieli najpierw na falach eteru, występując w latach 30. w bijącym rekordy popularności słuchowisku radiowym – Wesoła Lwowska Fala, nadawanym przez lwowski oddział Polskiego Radia. Mówiący bałakiem, czyli lwowską gwarą, Szczepcio i Tońcio w formie zabawnych skeczy i piosenek ukazywali w lekki, żartobliwy sposób życie w mieście, „gdzie śpiewem cię tulą i budzą ze snu”.

Po drugiej wojnie światowej, kiedy Lwów znalazł się poza granicami Polski, piosenka Schlechtera i Warsa przypominała o polskiej przeszłości kresowego miasta, „gdzie każdy ma uśmiech na twarzy”, i budziła nostalgię za czasami, które bezpowrotnie minęły.